... lektura dla miłośników zaskakujących zakończeń - napisano o "Kroku za daleko". O tak, suspens! O tak, thriller, który ma wprowadzić nas w stan "braku możliwości oderwania się od czytania". O tak! Okładka (a zawsze zwracam na nie uwagę) nie przykuła mojej uwagi. Nie zainteresowała. Nie sprawiła, że chciałam chwycić powieść w rękę. Coś jednak zmusiło mnie, aby dowiedzieć się o niej więcej. I... I dzięki temu w PL pojawił się ten wpis. Okładka nie urzeka, słowa owszem. A o słowa wszystkim nam chodzi. Przyjemnej lektury!

Wcale nie narzekam. Nic a nic! Wręcz odwrotnie. Cieszę się. A radość przyniósł mi posępny mężczyzna, którego zna cały świat - Kurt Wallander. I oczywiście jego "ojciec" - Henning Mankell. Pamiętam, jak kiedyś, kiedyś, kiedyś pisownia tego imienia i nazwiska sprawiała, że na dłużej się zatrzymywałam (ile "n" i gdzie?; dwa razy "l"?). Teraz? Teraz mnie to śmieszy. Mankell tak wszedł w głowę, że zatrzymywać się nie da. I nie chce. Tak samo jak nie chce się go wypuścić, czy pozwolić mu odejść. Całe szczęście on wciąż się wspina na swoją piramidę. W "Sunday Times" napisano: "Pomysł zbioru opowiadań o Wallanderze jest prosty, ale genialny". Zgadzam się! Książka będzie miała swoją premierę 9 listopada.

W powieściach Henninga Mankella zachwyca mnie przestrzenność, której pełnię osiągnął w powieści "Niespokojny człowiek". Świat przedstawiony i jego bohaterowie funkcjonują w literackim obrazie 3D. Nietrudno jednak dotrzeć do korzeni tego fenomenu. Mankell oprócz tego, że jest pisarzem, którego krytyka literacka wymienia zaraz po Auguście Strindbergu, kocha teatr. Pisze sztuki, reżyseruje, a w Mozambiku w Maputo prowadzi Teatro Avenida.